Jeszcze bliższa miłość

Jestem światłem,
którego nie potrzebują ciemności.
Jestem życiem, co nie przysparza śmierci.
Istnieję, bowiem świat –
niedocenione dzieło sztuki – próbuje wydostać się
na powierzchnię snu.

Przyjdź, samotności, udręczona
długim oczekiwaniem,
spętana w nadzieję, spokrewniona z przyszłością.

Powróć, wielkości, uwolniona
z klatki swego serca. Odnajdź się,
chwało, która tak boleśnie przysparzasz
nowych kroków, skamieniałego powietrza,
dłoni nie do pary.

Wszystko, co pobliskie, dziś słyszy
własny płacz, wypowiada słowa modlitwy,
która nigdy nie dotrwa do końca.

Rozpętało się niebo, zbyt czyste,
aby mogło być prawdziwe.
Od ściany do ściany tuła się przeszłość
tak niedaleka, że słyszę brzmienie
jej zachłannego oddechu.

Mój miły, odzyskaj najlepszy sen.
Odwróć się na drugą stronę
i wyśnij łzy, które nie potrzebują łaski,
nie szukają litości.

Znajome jest jutro. Jeszcze bliższa
miłość, do jakiej tak wielu się nie przyznaje.