Jeszcze jeden świt

Pod jego zbyt ociężałą powieką
dzwoni łza. Dłoń, nieco już uschnięta
i niedopasowana do rzeczywistości,
dźwiga najpiękniejszą z gwiazd.

Każdy jego krok rodzi nadzieję,
że przyszłość nie jest wcale taka trudna.
Oddech, który wykrada,
brzmi jak wymarzone epitafium.

Uderzenie serca... Uderzenie serca
nadaje rytm myślom o nieskończoności.
Nikt jednak nie wie, co miał na myśli -
czy to sen kładł się u jego stóp,
czy to jawa otwierała usta zbyt szeroko.

Być może nie chodziło mu o nic -
może pragnął po prostu godziny wytchnienia,
kilku zamaszystych wspomnień.
Mimo wszystko kochałam go za cień,
który płodził jeszcze jeden świt.

Wiem, że wkrótce przepadnie,
bowiem przyszłość nigdy nie oszczędza
samotnych. Odejdzie i nie powróci,
choć będą skandować jego imię,
błagać o przebaczenie.

Stanie się łzą, która rano utknęła w gardle.
Założy znoszone palto i pójdzie tam,
gdzie nikt nie słyszał o miłości.