Jeszcze jedno jutro

Smutno jest widzieć ten świat, odbity
w twarzach najsilniejszych.
Przykro jest śnić pod prąd łez, kiedy życie
objawia się niby mrzonka,
na jaką tak niełatwo zasłużyć.

Pozostawiam po sobie niedomkniętą powiekę –
na złość otwartemu sercu,
rozpostartemu światłu słońca.
Jesteś ciałem, na jakie nie opłaca się czekać.
Przypominasz burzę, pozostawiającą
po sobie tęczę.

Przyjrzyj się odbiciu w mojej najświeższej łzie –
czy dostrzegasz wolność,
ciszę zbyt przepastną,
by przebrzmiała bez protestu?

Wstań, usłysz milczenie, z jakim przychodzimy
dzisiejszego wieczora.
Obiecuję, że powrócę, zanim zatrzasnę
za sobą usta, zanim smutek nauczy się
radości i ufności.

Nie mam sił dłużej szukać – podaj mi garść nieba,
abym dostrzegła jeszcze jedno jutro.