Nie sposób się obudzić

Są takie sny, z których nie sposób się obudzić.
Aż do końca, na zawsze.
Są takie chwile podczas minut,
kiedy nie wystarcza snu,
aby dalej żyć.

Odkąd droga niesie dla Ciebie moje serce,
nazywam smutek Twoim imieniem.
Odkąd ciało nie wykazuje powinowactwa
do duszy, ukrywam się
we wspomnieniach.

Bezsenność znów nie wspomniała
o mnie w liście do nocy.
Czułość linii papilarnych stała się dotykiem,
z którym nie współgra szczęście.

Tam, gdzie noc budzi się
w objęciach słońca, tam, gdzie przekaz
jest mało wiarygodny - odnajduję drogę
za granicę namiętności,
gdzie czekają
Twoje nagie dłonie, gotowe do dotyku.

Płynie we mnie sekunda, dogania minuta -
czy czystość myśli zapewni uśmierzenie słowom?
A może to zwycięstwo
zmysłów ukoi wygłodniałe, zaległe rany,
których zapomnienie tak boli?