Nie warto się bać

Pewnego poranka, gdy przekwitną magnolie,
świat przekona nas do zwycięstwa.
Upadną ściany, wzniesione tak nagle,
zbyt pochopnie.
Nadejdzie ten czas, kiedy Bóg szepnie na ucho,
że pora wstawać,
warto powitać nową historię.

Nie będzie szkarłatnych skaz
na delikatnej skórze nieba.
Nie będzie światła, raniącego cienie.
Przebudzi się w nas najwyższa pora,
żeby udać się za granice
strachu i bólu,
tam, gdzie śpią zakładnicy,
a miłość nie kojarzy się ze słabością
czy zwątpieniem.

Wkrótce zapragniemy odmienności –
ziemia wyprze się nas dobrowolnie i bez ceregieli.
Zanurzymy się w tym potężnym jestestwie,
odszukamy słowa,
jakich nie warto się bać.

I będzie tak, jak dawniej – za pierwszego snu,
gdy człowiek nie okazał się pomyłką,
gdy świt niósł nie tylko nadzieję,
ale również teraźniejszość,
nieśmiertelną rzeczywistość.