Niebawem przeminie

Widzę Cię dosadnie przez kotarę łez.
Przyglądam się sercu,
byle jak pozszywanemu.

Niestety, wieczność zwykła chadzać
nieznanymi ścieżkami – nie czuję bólu,
nie rozumiem śmierci.

Wciąż łykam gwiazdy
niby uśmierzające pigułki.
Nie liczy się kłamstwo – wszystko zależy
od samotności.

Przykrywam się Twoimi dłońmi –
ciepło jest snom.
Nie chcę mówić prawdy, kiedy wszyscy
próbują przekonać
do milczenia.

Przebłyski
na roznegliżowanych nadgarstkach
są piętnem – niebawem przeminie.

Wstań, chodź, poczuj na sobie
moją skazę, zbyt leciwy lęk!
Doświadcz wiary w to, co nieznajome
i niedorzeczne!

Wrócę, obiecuję, daj mi tylko
kilka łez na dobry początek.
Zakochałam się w swoich bliznach.