Nieskazitelnie nagie

Unikam łatwopalnych słów.
Uciekam przed wyśmianymi myślami,
które nie wnoszą nadziei.
Jestem bezsennym porankiem,
przynoszącym ciszę i czas.

Roi się we mnie
od natrętnych pragnień, od złudzeń,
na jakich wolę nie polegać.
Krzyk, boleśnie nieparzysty,
dogorywa w ramionach
przyszłości.

Nie jestem fatamorganą –
nie tam pozostawiłam
ostatnie pragnienie.
Może to tylko sen, może idylla,
w imię których pragnę odejść
na drugą stronę ciała?

Jestem wybaczeniem,
skrzywdzoną jednostką,
jakiej nietrudno obiecać pamięć,
przedostać się poza ramy
człowieczeństwa.

Upokorzona przez własnego anioła,
zdradzona przez najlepszego wroga –
zmierzam się z wolnością.

Przyglądam się dłoniom, nieskazitelnie
nagim, podatnym na zranienia.