Odziedziczone wspomnienia

Gaśnie we mnie ostatnia godzina.
Odchodzą precz liczne minuty,
na których dotychczas polegałam.
Nie wiem, jaką z dróg wybrać,
aby prowadziła na początek.

Myśli, rozlokowane
w przypadkowych miejscach, nie dbają
o powrót do dalekich wzruszeń.

Wygodnie jest mojemu sercu
w Twoich marzeniach. Uciszam sny,
żeby do głosu doszła teraźniejszość.
Ułamki dawnych gwiazd,
gonitwy tych samych pragnień -
nie jestem wybrana,
aby zwiastować radość.

Otrząsam się z łez, powierzam
milczenie rozmowom do białego rana.

Zasuwam powieki. Przydaję smutku
uśmiechowi. Czy jestem
tym rozdziałem, który spisał za mnie Bóg?
A może słucha za mnie pustka,
żeby to, co nikłe, dotrwało do jutra?

Może odnajdę jeszcze w sobie
resztki dzieciństwa? Wspomnienia
odziedziczone po przeszłości?