Ostatni pociąg

Z nonszalancją witam kolejny świt.
Przykładam dłoń do duszy – upewniam się,
że istnieje.
Jestem skrawkiem czasu,
który poczęto po zbyt niskiej cenie.
Może stałam się snem, co przytrafia się
tylko zaginionym?

Czy jesteś zbyt zmęczony,
aby przyznać się do życia? A może
to prostota myśli czyni Cię roztropnym,
zbyt bezsennym, aby zwyciężyć?

Modlę się za ludzi, którzy nie zdążyli
dokończyć gry. Wspominam tych,
co przyznali się do siebie
zbyt szybko.

Czy jestem rozwarstwionym
dotykiem, próbą, której nie podjęła się
przyszłość?
Umieram z braku pytań. Kończę się
z przesytu odpowiedzi retorycznych.

Potknęłam się o własne ciało.
Obumarłam, choć czas zatrzymał się
w połowie. Odjechał pociąg,
ostatni w tym sezonie, na tym świecie.