Pod włos światła

Nie mogę zasnąć, dopóki
żyje za mnie noc.
Nie umiem lśnić, chociaż ciało –
mocno znoszone – przylega do podniebienia.

Pochodzę z innej epoki –
czas działa na korzyść świata.
Mijają się antypody Twoich marzeń, pragnień
przegranych na wstępie.

Czy to sen, czy początek czegoś
wspanialszego od wolności?
Rozkoszuję się przyszłością. Przepadam
bez zapowiedzi,
kojarzę się z zaprzepaszczonym jutrem.

Może to niemoc czyni mnie
podatną na słowa?
Być może brak łez sprawia, że życie
doszukuje się tutaj drogi powrotnej?

Uczcijmy precedens godziną niepamięci.
Sprzedajmy się
zbyt pochopnie, przeciwko nadziei.
Moja samotność płynie
pod prąd tęsknoty, pod włos światła.