Pomiędzy zdaniami

Chadzam nieposłusznymi ścieżkami,
które dawno temu utraciły sens.
Pogrążam się w niebycie -
nie zwiastuje niczego dobrego.

Jestem zaginioną gwiazdą, co lśni
na niewłaściwym niebie.
Jestem kroplą snu, wsiąkającą
w zeschniętą ziemię.

Rozglądam się, potrzebuję łapczywie
krztyny oddalenia - ciało
objawia się jako osobna epoka,
wstęp do testamentu.

Wstęp, rozwinięcie, zakończenie -
czy nie może brzmieć to
jeszcze lepiej?

Przypominam boleśnie znak zapytania
w zdaniu oznajmującym.
Czuję skruchę - obojętność,
której nie wyrazi najgłębsza cisza.

Dostrzegam w Tobie zwieńczenie
mojego zła. Nie wiem,
w którym miejscu kończy się przyszłość,
a rozpoczyna życie.

Wróć, odszukaj mnie
wśród tych martwych spojrzeń,
pomiędzy zdaniami,
które nie staną się modlitwą.