Ten smutny świat

Czy to, o czym słyszysz chętnie od pokoleń,
jest światłem, tylko zbyt nieśmiałym,
by pokonać cienie?
Czy to, co nie mieści się w sercu, pozostanie
otwarte na oścież
dla najmniejszych, najroztropniejszych?

Od kilku dekad śni mi się
ten sam świat – poukładany z łez tych,
którzy warci są wstąpienia na drogę pokory.

Nie jestem przyrzeczeniem.
Nie jestem litością,
jakiej lepiej nie szukać.
Kojarzę się z przyszłością, która służy
człowiekowi, pławi się w wieczności.

Mój wędrowcu, porzucony na rozstaju,
zdany na czystość,
powierzony skrupulatnej miłości –
ujrzyj w lustrze coś więcej niż prawdę,
coś więcej niż tęsknotę,
która służy najbardziej zaginionym.

Zaczekam, bowiem ten smutny świat
zasługuje na nadzieję, na istnienie.
Zanim zasnę, ucałuj mój sen, obiecaj przyszłość.