Tutejszy czas

Tutejszy czas jest zbyt bezludny,
żebym odnalazła ciszę.
Przyszłość – zdana na łaskę dnia – koliduje
z nawrotami strachu.
Nie umiem iść tak, żeby ślady
należały do mnie.

Czy Twoje łzy są dość czyste,
aby mogły obmyć moje sumienie?
Czy krzyk – poczęty zbyt późno –
przypomina żal, do jakiego nie sposób
się przyznać?

Gaśnie nieuchronnie cytrynowy pocałunek.
Senność przeistacza się w noc,
jakiej można pozazdrościć gwiazd.
Już na wstępie obrałam drogę,
szanowaną przez nieśmiertelnych.

Przywdziałam cień, którego blasku
tak mi brakowało.

Doskwiera mi Twoja czułość.
Rodzi się pokuta, w którą nie wierzę.
Obłąkana melancholio, do Ciebie
należy ten świat.

Dla Ciebie porozumiewają się antypody,
dla Ciebie istnieje bezkres.
Namaluję wszechświat,
choć nie mam talentu.
Wskrzeszę pamięć, chociaż przeszłość
odeszła.