Twórczość radosna Katarzyny Anny Koziorowskiej

Nie ma znaczenia, czy śnisz pod prąd czasu.
Nie liczy się, po której stronie
czeka niebo – jesteś właścicielem
tych zwycięskich łez.

Wewnątrz czai się skrucha – przypadłość
dość sentymentalna,
aby zacząć wszystko jeszcze raz.
Zmartwychwstanę w połowie pytania,
los ogłosi werdykt.

Szklane łzy, z pozoru niezwykle delikatne,
dziś są świadectwem powrotu
za margines człowieczeństwa.
Pewnego dnia spłodzę list – zbyt wiekopomny,
aby mi nie wybaczyć.

W przełyku ugrzęźnie krzyk, wołanie
wystarczająco głośne, aby spisać wszystkie winy.
Tak, warto czasem uwierzyć,
że wciąż jesteśmy ludźmi,
że czeka na nas parzysta, dobra przyszłość.

Powstrzymajmy czas, zanim uwierzymy
w niedosyt czułości, w nadmiar łez.
Kto wie, jaką decyzję podejmie dziś Bóg?

Czy uśmiech, za którego tarczą
stale się ukrywasz, pozostanie świadectwem
na istnienie drugiego człowieka?
Czy zło, jakie wciąż jest gloryfikowane,
nie zasługuje na zaprzepaszczenie?

Świat stał się właścicielem
zbyt wielu łez.
Niebo przywykło do własnej krwi,
ziemia – ruszyła osobistą trajektorią.

Wciąż nie rozpoznaję Twojej samotności –
czy jest wystarczająco leciwa,
aby namówić wszechświat do zbawienia?

Znów ruszasz w świat, za bagaż
mając wyłącznie własny cień.
Wychodzisz na spotkanie ludziom,
których już nie znasz.

Twoje spojrzenie jest zbyt jałowe –
nie sposób go rozpoznać, nie sposób docenić.

W sercu lęgnie się skrucha –
gwiazdy znają własne ścieżki,
księżyc tonie w kradzionym blasku.

Tęsknota nadal objawia się
w spojrzeniu przyszłości.
Niedokończona noc otula mnie całunem,
tak jakby strach stał się
czymś oczywistym, chwalebnym.

Białe są dziś łzy – niewiele gorsze
od tych, które utraciłam dwie dekady temu.
Moja samotność jest pretekstem
do służenia nadziei.
Zatraca się odległość między antypodami,
sprzeczności stają się arcydziełem.

Do twarzy Ci z tymi słowami.
W cieniu spojrzenia dostrzegam łzę.
Gdy tak patrzę, widzę tylko
niedokończone pragnienia – żadnych złudzeń,
miraży, jakie byłyby wstępem
do przyszłości.

Podajesz mi rękę, a wraz z nią
dotyk – uśmierzy kłótliwe myśli,
postrzępione słowa.

Od jakiegoś czasu marzę
o litości – zwiastującej człowieczeństwo,
przypominającej o istnieniu łez.
Nie mogę iść, póki noc jest tak piękna.

Podkradam Bogu
Jego najwykwintniejszy uśmiech,
czerstwy chleb i niedrogie wino.
Staję do przesądzonej walki z własnym czasem.
Czy życie jest podyktowane
przez przypadek,
za jakim skrywam strach?

Czuję na skórze światło miłości –
wiem, że nie umilknie, póki wierzymy
w nadzieję. Rozpaczam
po utraconych wspomnieniach – pora
rozejrzeć się wokół
i wybrać stosowną przyszłość.

Tęskno mi
za Twoim śmiechem – głośniejszym
od melancholii.
Przywdziewam mój ulubiony płaszcz,
wyszywany najdroższymi łzami.

Wierzę jednak w istnienie życia.
Wierzę, że jesteście, aby wyrzec się
ostatniej drogi.
Przypieczętowuję dotykiem strach –
ciszę zbyt podniosłą, aby umilkły dzwony,
zapłonęły pochodnie.

Całkiem ciepło i przytulnie jest
na tym skraju świata.
Wiatr rozsiewa moje popioły
na wrzosowiskach i manowcach.
Usiłuję zapłakać, lecz łzy są niepotrzebne.

Czy ta czarna rzeka pozwoli obmyć lęk
z niepokoju i samotności?
Czy pragnienia znajdą uśmierzenie
w Twoim sercu,
tak głęboko bezpotomnym?

Pragnę przyzwyczaić się
do przyszłości – życie zamienia się w historię.
Uginam się pod ciężarem chmur –
ziemia rozwarstwia się, zaczyna od początku.

Pragnę dostrzec w Tobie nasionko wiary,
która – oprócz zapomnienia –
przyniesie człowiekowi wolność
i dożywotni sen.

Rozsiewam na żyznej glebie sumienia
łzy – wiem, że zakwitną.
Nawet zderzenie antypodów nie skaże prawdy
na dożywocie.

A gdy zasnę, obdarz wspomnienie mojego ciała
uśmiechem, jaki wznosiłam
z taką tęsknotą, z taką cierpliwością...

Białe łzy, jakich nie spodziewałam się
dzisiejszej nocy,
oczyszczają wszystkie smutki świata.
Melancholie, użyźniające dusze, kojarzą się
z brukowaną drogą do nieba.

Wiem, że dzisiaj nie wypada płakać –
niedaleko stąd do spełnienia.
Proszę, niech świat choć raz
zatrzyma się przed furtką, za którą czeka
skamieniały sad.

Niech jeden jedyny raz pokona nas łza,
jaką uwolniliśmy dość nieostrożnie.
Wiem, że płakałeś, kiedy realność stawała się
wiekuistym snem.

W głębinie sumienia rozgościła się nostalgia –
wzniesiona Twoją dłonią;
tą, co zasiała ziarenko mojego istnienia.
Tego wieczora odbywa się przyszłość,
na jaką czekałam w napięciu.

Proszę, ukryj ten świat w sercu;
poczuj, jak usiłujemy żyć, lecz wciąż nie ufamy
początkowi. Nie kochamy dość uparcie,
aby Bóg odnalazł drogę powrotną.