Twórczość radosna Katarzyny Anny Koziorowskiej

Przede mną zasłona, utkana
z bezimiennych, stwardniałych serc.
Za mną ściana, którą wzniosłam,
gdyż było konieczne.

Gdzie szukać drzwi, wiodących
pora granice nieba?
Gdzie wypatrywać okna, które wzniesie Cię
wysoko, ponad poszum ludzkich spraw?

Pozostała nostalgia za teraźniejszością,
która nie powróci.
Oczy są mokre
od przedwczorajszego deszczu.

Rozstaję się z drogą powrotną.
Stopy zapomniały, którędy
do minionych snów, zapomnianych łez.

Zbyt wiele kosztował uśmiech,
mocno znoszony, lekko powycierany -
otwierało się jutro,
niedalekie jak wieczność,
odległe jak samotność.

Serce wciąż czeka na rozstaju,
aż powrócę, z naręczem poranków,
które Ci dedykuję.
Pozostały godziny,
jakie nie odmieniają się przez minuty.

Mam tylko garść suchych dni,
odległych od źródła, bijącego ze snu.

Modlę się za to zbyt nagie ciało,
które nie uniknie kłamstwa.
Bronię słów - tak daleko im do myśli.
Wiem, jestem snem, z którym prościej
nie rozmawiać;
jestem dość samotna,
aby uwierzyć w urodzaj fortuny.

To ziarenko, wykradzione klepsydrze,
błaga moje dłonie o odrobinę ciepła.
Jestem wspomnieniem,
za jakim tak łatwo podążać.

Przypominam czas - mamy za sobą
przetrącone lata. Kojarzę się z życiem,
ktoś zapomniał zapytać.

Lękliwe pragnienia, pierwszy wiosenny deszcz,
tęsknota zakotwiczona głęboko -
to najwyżej błękitny dzban, pełen
świeżo zebranych wzruszeń.

Piję, rozkoszuję się chwilą,
której nie uniknie przyszłość. Bezdomne ciało,
jałowa puenta - jestem kluczem,
pasującym do każdego zamka.

Nie słyszę modlitw, zaczerpniętych
z Twoich ust. Uciekam przed marzeniami.

Smutno jest widzieć ten świat, odbity
w twarzach najsilniejszych.
Przykro jest śnić pod prąd łez, kiedy życie
objawia się niby mrzonka,
na jaką tak niełatwo zasłużyć.

Pozostawiam po sobie niedomkniętą powiekę –
na złość otwartemu sercu,
rozpostartemu światłu słońca.
Jesteś ciałem, na jakie nie opłaca się czekać.
Przypominasz burzę, pozostawiającą
po sobie tęczę.

Przyjrzyj się odbiciu w mojej najświeższej łzie –
czy dostrzegasz wolność,
ciszę zbyt przepastną,
by przebrzmiała bez protestu?

Wstań, usłysz milczenie, z jakim przychodzimy
dzisiejszego wieczora.
Obiecuję, że powrócę, zanim zatrzasnę
za sobą usta, zanim smutek nauczy się
radości i ufności.

Nie mam sił dłużej szukać – podaj mi garść nieba,
abym dostrzegła jeszcze jedno jutro.

Czy to, o czym słyszysz chętnie od pokoleń,
jest światłem, tylko zbyt nieśmiałym,
by pokonać cienie?
Czy to, co nie mieści się w sercu, pozostanie
otwarte na oścież
dla najmniejszych, najroztropniejszych?

Od kilku dekad śni mi się
ten sam świat – poukładany z łez tych,
którzy warci są wstąpienia na drogę pokory.

Nie jestem przyrzeczeniem.
Nie jestem litością,
jakiej lepiej nie szukać.
Kojarzę się z przyszłością, która służy
człowiekowi, pławi się w wieczności.

Mój wędrowcu, porzucony na rozstaju,
zdany na czystość,
powierzony skrupulatnej miłości –
ujrzyj w lustrze coś więcej niż prawdę,
coś więcej niż tęsknotę,
która służy najbardziej zaginionym.

Zaczekam, bowiem ten smutny świat
zasługuje na nadzieję, na istnienie.
Zanim zasnę, ucałuj mój sen, obiecaj przyszłość.

Czas popełnił wiele błędów, najwięcej
tych przewidywalnych.
Wieczność odwróciła się plecami
do świata; szuka źródła czystości tam,
gdzie objawiają się najcięższe łzy.

Staję na baczność – niech ciało
przeciwstawi się epoce,
która nie ma odwagi, by dobiec końca.
Puste są myśli, szczególnie te
bez opiekuna. Bez zielonej studni –
w niej odnalazłam straconą dorosłość.

Kończę się wraz z kresem dnia – kto wie,
czy słońce wzejdzie o stałej porze?
Czas zliczyć słowa, z jakich splatam modlitwę.
Pora, aby odnaleźć się
w pękniętym lustrze serca.

Przed nami kolejny świat – słowo przeciwko
innym słowom, westchnienie mimo
braku powietrza.

Pora zapłakać nad własną przyszłością.
Pora pogrążyć się
w serdecznej, dożywotniej tęsknocie.

Przybyłeś w te strony, żeby podarować pokój.
Powróciłeś, pragnąc zrozumieć, ile łez
potrzeba, aby nakarmić nienawiść,
uśmierzyć ból, odzyskać światło.

W Twoich łzach widzę lustro – w nim przegląda się
osamotniona cisza.
Dziś sen jest wiatrem,
przygotowanym, żeby nieść krzyk
przez kolejne tysiąclecia.

Zamiast podawać dłoń, wręczasz serce,
sterane wędrówkami
w stronę jutra.
Pragnę podziękować Ci za tę pokutę –
niech miłość odnajdzie się
na opustoszałym świecie.

Nie jestem zmęczona – stopy pokonają drogę,
która wciąż trwa.
Tak bardzo chciałabym
zrozumieć siłę, jaka w Tobie płynie,
lecz jestem zbyt samotna.

Pragnę ucałować Twą duszę,
przytulić światło do mojego sczerniałego serca.
To Tobie postanowiłam zaufać.

Odszukałam Cię pośród zaciętych cieni -
zbyt świetlistych, aby nieść zło.
Odnalazłam Twoje imię tam,
gdzie spodziewać się można
tylko kamieni.

Objawiłeś się cały,
w oślepiającym całunie, z koroną
cierniową na skroniach.
Choć bałam się, powierzyłeś mi
życie - bez wyraźnego wstępu
i rozwinięcia.

Tak, dotykam ostrożnie
kryształowej powierzchni snów -
jest jak zwierciadło,
w jakim odnajduję prawdziwe oblicze
przemijania.

Wiem, że sny potrafią zaboleć -
łzy wsiąkają w papier.
Podoba mi się Twój świat,
padół samotności.
Wybrana przez milczenie, przemierzam
długą, zamaszystą drogę do niebios -
wiem, że tam czeka przeszłość,
w cieniu gwiazd mogę doszukać się
krztyny miłosierdzia.

Uporządkowana w kolejności alfabetycznej,
zapomniana na wstępie,
próbuję oswoić człowieka,
zwrócić człowieczeństwo tym,
którzy nadzieję pokładają
we wzajemnej, pieczołowitej nienawiści.

Życie, życie... Dlaczego masz tak
ironiczne poczucie humoru?
Losie, losie... Zostaw trochę miejsca
dla marzeń, dobrze?

Zimny wiatr szczypie w serce...
Dlaczego muszę oswajać łzy?
Z jakiego powodu śnię
o Bogu każdej nocy?

Pękają myśli. Słowa nie układają się
w pytania.
Odkąd utraciłam pamięć,
zrozumiałam: nie warto czekać na sen.

Przebłyski jutra kładą się na skórze.
Cień, co dorósł zbyt wcześnie,
waruje u mojego serca.

Przyszłość... Czy jestem jej warta?
Osuwam się między pragnienia,
lecz wiem - czas obiera mnie ze skóry.
Próbuję otworzyć drzwi
wiodące do wymarłego ogrodu;
zostawiam ślady, pragnąc dogonić
kres, zatrzymać lęk.

Łaskawa tęsknoto, nie zasługuję na Ciebie.
Sprzedana miłości,
nie spodziewam się po Tobie nieba,
nie wierzę w ziemię.

To ostatnia droga moich marzeń.
Definitywny oddech minuty. Choć kaprysi
wspomnienie, oddaję Ci mój dom.

Powierzam smutek komuś,
kto od dawna czeka w kolejce.

Pod jego zbyt ociężałą powieką
dzwoni łza. Dłoń, nieco już uschnięta
i niedopasowana do rzeczywistości,
dźwiga najpiękniejszą z gwiazd.

Każdy jego krok rodzi nadzieję,
że przyszłość nie jest wcale taka trudna.
Oddech, który wykrada,
brzmi jak wymarzone epitafium.

Uderzenie serca... Uderzenie serca
nadaje rytm myślom o nieskończoności.
Nikt jednak nie wie, co miał na myśli -
czy to sen kładł się u jego stóp,
czy to jawa otwierała usta zbyt szeroko.

Być może nie chodziło mu o nic -
może pragnął po prostu godziny wytchnienia,
kilku zamaszystych wspomnień.
Mimo wszystko kochałam go za cień,
który płodził jeszcze jeden świt.

Wiem, że wkrótce przepadnie,
bowiem przyszłość nigdy nie oszczędza
samotnych. Odejdzie i nie powróci,
choć będą skandować jego imię,
błagać o przebaczenie.

Stanie się łzą, która rano utknęła w gardle.
Założy znoszone palto i pójdzie tam,
gdzie nikt nie słyszał o miłości.

Wtargnął do środka, nie pytając
o życie. Rozgościł się, jakby świat
należał tylko od niego.
Niebo kłaniało się nisko, ziemia
uginała pod jego stopami.

Wkrótce okazało się, że był
uzurpatorem - nie interesowało go
poranne światło, gwiazdy nie robiły wrażenia.
Błagał wciąż tylko o litość
i krztynę cierpliwości.

Nikt jednak nie chciał o nim słyszeć -
wyrzekali się go
niby najgorszego przeciwnika.
Był zdecydowanie antagonistą ludzkości.

Pewnego dnia jednak udał się
za margines życia i już więcej nie powrócił.
Dziwili się ludzie, że przeminął
bez skazy na niebie,
bez wyrzutów sumienia w sercu czasu.

Nikt nie zapłakał nad jego godziną.
Zwinięto manatki i wrócono
do punktu wyjścia.

Tak się skończyła historia niepowtarzalnego -
nikt nie zostawił choćby garści prochu,
wykradzionego wspomnienia.
To nie czas pomylił się w obliczeniach.
To ta jedyna pustka przypomniała sobie
drogę powrotną do zbawienia.

Czy to miłość? Czy to śmierć?
Czy to... ostatnie życzenie? Jak długo będę
czekać, zanim myśli przemówią
w znajomym języku?
Ile czasu zajmie zrozumienie, że ból
jest po to, aby odkryć szczęście?

Oddycham nieznajomym powietrzem -
myślę, że pachniesz przyszłością.
Znów ukrywam się w skorupie ciała.
Znowu słyszę głos wolności,
wzywający do spotkania
z rzeczywistością.

Wiem, mieszkasz niedaleko,
tuż za okiennicami powiek. Tak, słyszę
łzy - podaruj mi je, gdyż tak bardzo
chcę nieść je dalej, czuć ciężar.
Potrzebuję tego, pragnę.

Ciało zasypia, lecz duch -
boleśnie karminowy - nie nadąża
za wspomnieniami. Dziś nie obchodzi
mnie wołanie pamięci - ramiona wyczuwają
jutro, zagubione,
ale pragnące urodzić mnie jeszcze raz.

Pragnę spalić za sobą ostatni most,
lecz nie wiem, gdzie zaczerpnąć ognia.
Może pewnego dnia przebudzę się
poza granicami życia, aby ukołysać
świat do snu?

Gdzieś w głębi snu
czuję szelest Twojej skóry.
Gdzieś pomiędzy myślą a słowem
słyszę modlitwy, skierowane
do samego siebie.

W okolicy serca
rozpanoszyła się wiara w to,
co nadludzkie i prostolinijne.

Wyobrażam sobie odległe pomruki
dusz, które nie natrafiły
na właściwe ciała.
Przyszłość zadaje pokutę - pielęgnować
pamięć, póki samotność
nie wyda owoców.

Rozpamiętuję wciąż ten ból,
o który błagałam noc,
gdy zmierzch zapadał zbyt łapczywie.
Nie, nie czekam wcale na świt!
Pozostawię po sobie
kilka łakomych pytań.

Pozostawię garść wielokropków
i natrętnych przecinków. I wiem -
przepadnę zbyt dosadnie,
żeby nadać imię
nowo narodzonemu marzeniu.

Widziałam w Twoich objęciach
bochenek chleba - naprzykrzał się niebu,
był sobie słońcem
w pobliskiej dekadzie.

Odszukałam Cię na powierzchni ciała -
zaplątanego we własny dotyk,
pogrążonego w czułości,
jakiej dokąd nie rozumiałeś.

Nie spotkasz tutaj niewysłowionych słów.
Nie odnajdziesz światła - tylko tam
zwyciężają pierwotne cienie.
Nie widzę znamienia na policzku.
Nie czuję bólu, śmiech staje się obcy.

Tam, gdzie sny chodzą sypiać parami,
zostawiłam jutro. Po co usiłujesz
przeżyć tę melancholię po raz ostatni?
Może odblask na skórze
uczyni Cię pełnowartościowym?

Nie chcę krzyczeć pod prąd strachu.
Nie chcę kochać, aby słyszano o moich łzach.
Wciąż roztrząsam pytania, co wyrosły
ze mnie o tej samej porze.

Czy to, co pomiędzy, jest czułością,
tyle że zadedykowaną komuś jeszcze?
Bronię się przed Twoją chwałą -
dzisiejsze sny są za ciasne, aby je przymierzyć.

Odkąd miałam odwagę spojrzeć prosto
w serce, pokuta stała się sprzymierzeńcem.

Gaśnie we mnie ostatnia godzina.
Odchodzą precz liczne minuty,
na których dotychczas polegałam.
Nie wiem, jaką z dróg wybrać,
aby prowadziła na początek.

Myśli, rozlokowane
w przypadkowych miejscach, nie dbają
o powrót do dalekich wzruszeń.

Wygodnie jest mojemu sercu
w Twoich marzeniach. Uciszam sny,
żeby do głosu doszła teraźniejszość.
Ułamki dawnych gwiazd,
gonitwy tych samych pragnień -
nie jestem wybrana,
aby zwiastować radość.

Otrząsam się z łez, powierzam
milczenie rozmowom do białego rana.

Zasuwam powieki. Przydaję smutku
uśmiechowi. Czy jestem
tym rozdziałem, który spisał za mnie Bóg?
A może słucha za mnie pustka,
żeby to, co nikłe, dotrwało do jutra?

Może odnajdę jeszcze w sobie
resztki dzieciństwa? Wspomnienia
odziedziczone po przeszłości?

Zbyt mądre są Twoje najświeższe łzy.
Czy droga wiodąca donikąd
również prowadzi?
Czy ślady, sędziwe i wciąż takie same,
odnajdą wstęp do nieżyciowej bajki?

Coś niegrzecznie zgrzyta
w lewej komorze. Coś niepoprawnie
lśni, wbrew temu,
co obiecują godziny.

Wiesz, ja po prostu wciąż wierzę
w człowieka - zwą naiwnością.
Wydaje się, że otaczają mnie ludzie
bez marzeń i pragnień.

Tak boleśnie chciałabym odnaleźć odbicie
serca w Twojej duszy - jesteś
zbyt roztropny w nazywaniu słów.
Niedaleko, bo za rogiem, czai się jutrzenka -
nie wiem, który sen ją przyprowadził.

Czule, czule aż do łez nakreślam
pobocza wiodące na spotkanie
z człowiekiem. Odkąd zapamiętałam
współrzędne serca,
odkąd z galanterią zrzuciłam całun -
namaścił mnie świat, wyspowiadał cień,
wciąż wgryziony w pięty.

Drażnię przyszłość jak znamię. Ubieram
napady lęku w dobroczynny uśmiech.