Twórczość radosna Katarzyny Anny Koziorowskiej

Moje życie, choć poczęte w ciszy,
dziś jest tylko wspomnieniem krzyku.
Moja śmierć, podatna na światło,
obraca się w nadzieję.

Tak bardzo pragnę poznać
w tym tłumie balladę Twego serca,
zrozumieć niepokój,
jaki wciąż szuka uśmierzenia.

Dotykam z pietyzmem Twojego nieba –
kłaniam się ziemi, tak bardzo podatnej
na urodzaj. Kropelka po kropelce –
słony jest Twój smak.
Cisza po burzy – serce kształtuje
sumienie.

Białe są dłonie – przesączone
delikatnością, smutkiem niedopasowanym
do przyszłości.

Przytulam się do Twych myśli,
kiedy o tym nie wiesz.
Karmię się miękkością duszy, melancholią,
jakiej boję się zaufać.
Zmęczona wędrówką za granicę,
powierzam niebu kamienie myśli.

Rozkoszuję się Twoją melancholią,
jak gdyby to była
ostatnia piosenka tego lata.
Delektuję dźwiękami serca,
jakbym usiłowała zrozumieć sens
dzisiejszej puenty.

Muskasz palcami
najżywotniejsze myśli - nie tędy
wiedzie pobocze do piekła.
Zamiast piekła jest noc - zrodzona
z najwykwintniejszych gwiazd,
z księżycem w ramach zakończenia.

Słowa przeciekają przez palce,
nie umiem obronić się
przed Twoim spojrzeniem.
Może to przeszłość sprawia,
że chce się żyć wspomnieniom?

Może płodne jutro
zamienia mój krzyk w milczenie pamięci?
Przypieczętowuję ten list
najlepszą z moich łez.

To, co Ci oddałam, jest szeptem,
tylko zbyt podniosłym.

Przyglądam się moim snom,
odbitym w Twoim lustrze.
Podziwiam twarz, która tam się zalęgła.

Nieskromne są poniedziałki,
kiedy życie oddziela
pragnienia od codzienności.
Rozlega się jutro, do bólu kanciaste,
jakby poczęte zbyt gwałtownie.

Moje serce, zaplątane
we własny cień, wymknęło się
Twojej zbyt rozległej piersi.
Czystość moich słów
zawdzięczam ciszy, cenniejszej
od pierwszego kroku w chmurach.

Dokucza mi nieśmiertelność
Twoich łez. Dręczy zwątpienie w czas,
który tu jeszcze pozostał.

Nie czekałam, aż zastąpisz mi
poemat, który spisuję swoim cieniem
na konającym skrawku kartki.

Chciałabym, aby to senność
wdarła się pod powieki i osiadła tam,
wzniecając kurz, skłaniając
do podróży do własnego serca.

Poukładana z porozrzucanych myśli.
Przeszyta na wskroś
przez własne serce. Kojarzę się
ze światłem, któremu nikt już nie ufa.

Przypominam niebo,
tak obce ramionom ziemi.
Osamotniony jest świt,
jeszcze gorszy moment, kiedy trzeba
nauczyć się nowych słów.

Nie wiem, czy to łzy płyną,
czy tęsknota wymyka się
z zardzewiałej klatki? Czy to subtelność
przecinka utwierdza w obietnicy,
że Bóg spojrzy to krzywego lustra?

Nie kochałam zbyt wyniośle,
zbyt poprawnie. Traciłam kontakt
z rzeczywistością,
przyszłość była zbyt daleka.

Nie chcę śnić o Tobie tak wybiórczo,
tak, żeby anioł padł
przede mną na kolana.
Toczą się słowa z rozpostartych ust.
Przymierzam ciało,
o którym ostatnio zapomniałam.

Są takie sny, z których nie sposób się obudzić.
Aż do końca, na zawsze.
Są takie chwile podczas minut,
kiedy nie wystarcza snu,
aby dalej żyć.

Odkąd droga niesie dla Ciebie moje serce,
nazywam smutek Twoim imieniem.
Odkąd ciało nie wykazuje powinowactwa
do duszy, ukrywam się
we wspomnieniach.

Bezsenność znów nie wspomniała
o mnie w liście do nocy.
Czułość linii papilarnych stała się dotykiem,
z którym nie współgra szczęście.

Tam, gdzie noc budzi się
w objęciach słońca, tam, gdzie przekaz
jest mało wiarygodny - odnajduję drogę
za granicę namiętności,
gdzie czekają
Twoje nagie dłonie, gotowe do dotyku.

Płynie we mnie sekunda, dogania minuta -
czy czystość myśli zapewni uśmierzenie słowom?
A może to zwycięstwo
zmysłów ukoi wygłodniałe, zaległe rany,
których zapomnienie tak boli?

Kto wie, co przyniosą własne myśli?
Kto to wie, czy nie sprzedałam sumienia
po zbyt niskiej cenie?

Kochałam Cię na zapas,
tak jakbym spotkała Boga,
którego dawno nie widziałam.

Śnią się melodie, jakich nie jestem
w stanie zinterpretować.
Widzę ciała,
widzę dusze - to wszystko czeka
na jedyny krok w przestworzach.

To nieuczciwość losu
sprawia, że chce mi się śmiać.
Czy warto płakać, skoro pada deszcz?
Czy warto się smucić, gdy przyszłość
przychodzi z pomocą?

Wstydzę się łez, lecz wiem -
to jedyna droga donikąd.
Jedyna ścieżka do zrozumienia,
że nawet ciało staje się matowe, bez lęku.

Nie przyłożyłam się do życia,
zniszczyłam jedyny sens.
Sen pozbawił prawa do odpoczynku,
poranek stanął w progu, każąc iść za nim.

Wymykam się lustrom,
unikam spojrzeń prosto w serce.

Rozkładam karty, wybieram tę jedyną.
Rozpościeram serce - dostaję
w zamian kilka martwych spojrzeń
w słońce.

Nie jestem wykradzionym zakończeniem
tego dnia, nie przypominam ulgi,
co śniła się lunatykom.

Oto kolejny haust do kolekcji.
Oto kropla krwi, tak podobna
do dziecinnej łzy.
Odkąd walczę z samą sobą,
odkąd jestem na rozkazy
własnego życia - nie czuję nic
poza bliskością, jaką miałeś odwagę
mi zadedykować.

Dłonie zagubiły się w drodze powrotnej
do pragnienia, ciało umarło
w połowie. Zmagam się z pomyłką,
popełnioną przez mój własny czas.

Ostatni anioł upadł przede mną
na kolana; modli się, aby powróciło jutro.
Chyba zakochałam się
w powietrzu penetrującym Twoje płuca.

Jestem przypowieścią,
jakiej przekazu nie rozumie nikt.

Brak mi Twojego oddechu
we śnie. Brak ciała, aby przynosiło
uśmierzenie ranom,
których tak wstyd.

To nie jest właściwa wędrówka.
Zmęczone są stopy lunatyka.

Tego wieczoru, gdy po skórze przemknie
pierwsza cnotliwa łza,
muśnięcia rozkwitających palców
nakreślą drogę do raju,
a czułość odmieni przez Twe imię -

przyśnisz się roznegliżowanemu sercu,
podarujesz myśl
tak podobną do mojej.
Złoży skrzydła
ostatni z tutejszych archaniołów,
Bóg obejrzy się za siebie.

Od bardzo dawna miłuję Cię
na złość gwiazdom, które upodobały sobie
Twój dom. Kocham należycie,
na wszelki wypadek,
gdybyś pewnego razu wykreślił mnie
ze swego notatnika.

Od paru dni słyszę, jak jesteś tam,
po drugiej stronie świata.
Boję się snu, który znów zadedykuje
lodowata, ironiczna noc.

Niedosyt słów sprowadza na manowce.
Czułość dotyku wyznacza
dalszy ciąg ciała.

Nie pasuję do Twojego snu, poproszę
o drogę powrotną.
U ramion powiewają myśli,
utkane z niedopasowanych pragnień.
Czystość złudzeń zapewnia
radosne zakończenie autobiografii.

Czy wystarczy odrobina sumienia,
aby otworzyć okno, wyważyć drzwi?
Może stałam się drogowskazem,
jakiego intencji nie rozumie nikt?

Być może jestem próżnią,
w której zawisła nieproszona myśl?

Obieram ze skóry pomarańczę słońca -
przykre są pragnienia, nikt ich nie potrzebuje.
Dobieram się do miąższu,
spijam z Twoich ust.

Czy to sen, czy jawa wyrządziły światu
największą krzywdę? Może droga
wymknęła się spod stóp, abyś poczuł
przyszłość na własnej skórze?

A może... może jesteś tym, kim zawsze
chciałam być? Stanowię
kilka znaków zapytania.
Przypominam ciało, co odeszło w nieznane.

Czuję pod wargami zbyt grubą warstwę snu,
złożoną lekkość dni.
Pozwól, że ułożę pragnienia
w kolejności chronologicznej.
Czuję cichość znamion,
zdobiących wszechświat.

Fascynuje mnie biel Twojego ciała,
zadziwia serdeczność,
z jaką traktujesz życie. Nie sposób płakać
po omacku. Nie warto śnić, aby bezczas
stawał się popiołem.

Od wielu dni nie słyszę milczenia
wszechświata. Od tygodni trwają wędrówki
linii papilarnych
po zakątkach skóry.

Wiem, pewnego dnia szczęście
przyjdzie z odsieczą. Wiem, że ocknę się
w ramionach pojednania.

Nakreślę czas, z którym udam się
na dalszą tułaczkę po spadzistych dachach,
po obumarłych ogrodach.
Namaluję Ci taki świat,
za którym każdy będzie tęsknił.

Stworzę królestwo, gdzie zasiądziemy
pośród długich cieni i obierzemy
zakazany owoc ze skóry.

Świt będzie dostatecznie rozszeptany,
tak jakby ktoś napił się prawdy
w niewłaściwego kielicha. Życie nie zna śmierci.

Proszę, poprowadź mnie dziś
przez nieuchwytną noc.
Zaprowadź do gwiazd, mrużących załzawione oczy.
Zabierz tam, gdzie każdej wiosny
kwitną ludzkie serca, a samotność
doprasza się końca.

Pod powieką utkwiła łza - zbyt donośna,
aby wskrzesić szczęście.
Wiesz, chyba zakochałam się
w Twoich myślach. Prawdopodobnie
obudziłam z dożywotniego snu.

To trudny krok - odnaleźć łzy tam,
gdzie trwa wieczna susza. Ujrzałam
jednak fatamorganę, której bijące źródło
nasyciło moje pragnienie.

Igrałam z wiatrem, bawiłam się ogniem -
wewnętrzny upadek był boleśnie bliski.
Odłożyłam ciało na później;
niech trucizna pochłonie zmysły,
obezwładni dłonie.

Roztrzaskałam się na tysiące bezimiennych
skrawków, łzy odpłynęły w nieznane.
Droga powrotna jest po to,
aby wyśnić przeszłość,
dłonie tak stanowczo nie do pary.

Jestem więźniem własnych myśli.
Jestem skuta marzeniami - spełniły się
za szybko.
Zgubiłam po drodze sens,
jaki miał mnie zawieźć do raju - straciłam
resztkę sił, aby śnić o przeszłości.

Stoję w tym samym miejscu -
do góry nogami, na złość opatrzności.
Wraz ze mną są tu słowa,
jakich nie więzi żaden znany słownik.

Czas biegnie pod własny prąd, chwile
sączą się niby pocałunki,
jakich Ci nie zadedykowałam.
Łzy tak często są zaprzeczeniem
samego siebie.

To, co do niedawna było mną, dziś
jest wczorajszym porankiem,
kiedy to łzy wiodły mnie ku Tobie.
To były chwile, gdy noc
płakała rzewnymi gwiazdami.

Momenty, dla których mogłam
sprzedać przyszłość. I choć mijają zawzięte
dekady, łzy płyną ukradkiem, za zasłoną
milczenia, modlitwy bez adresata.

Odradza się we mnie piekło,
które dało mi dożywocie, wieczność
przez potwierdzenia na piśmie.

Nie służy mi serce świata.
Nie przysługują prawa do szczęścia.
Wykreślam z pamiętnika wspomnienie
przyszłości -
niech rozpuści mi się w krwi.

Nadchodzi taki czas,
kiedy nie mają znaczenia godziny -
piętrzą się łzy, zadane z premedytacją
przez ten sam los, co kiedyś.
Usycham, choć pod sercem
bije źródło strachu.
Jestem pragnieniem, niepotrzebującym
cienia - pomimo wielu upadków,
ciało nie domaga się końca.

Pamiętam, jak kwitły wieczory,
kiedy odnajdywałam Cię
pośród cieni tamtejszych ulic.
Nie zapomnę, jak wszystkie drogi
wiodły do zbyt wcześnie poczętego słońca.

A teraz? Zostało zwierciadło,
w którym uwięziłam lęki, nieprzespane łzy.
Utkwiłam gdzieś pomiędzy
życiem a śmiercią - tam,
gdzie nie znajdzie mnie świat.

W okolicy duszy zalęgła się nadzieja - obietnica,
że odnajdę wieczność wiodącą ku Tobie;
zapomnienie, które da siłę,
aby wznieść toast.

Ocieram powszednią łzę, nadaremno -
pada ulewny deszcz. Zatrzaskuję
powieki, widzę: świat nie rozumie
moich snów.

Własne życie nie pojmuje pragnień,
dla jakich mogłam zrywać
gwiazdy, pląsać z księżycem
do białego rana.

Wciąż pamiętam lata, kiedy słońce
wstawało wyłącznie dla mnie,
wskazując drogę
ku wysłuchanej wierze.

Mijają tysiąclecia, wszystko pozostaje
takie samo - wciąż słychać echo
kroków, przedzierające się
przez te niezapomniane ulice,
ciasne zakątki,
gdzie zostawiłam przyszłość.

Przyszłość? Jest jasnowidzem,
który przegląda się we własnych łzach.
Jestem więźniem tego świata.

Popielate są moje spojrzenia donikąd.
Tak bardzo chciałabym odejść
w nieznane, ale sen trzyma za rękę.

Zapatrzyłam się - daleko, daleko stąd
do minionych ulic.
Rozglądam się za niebem, by wyznaczyło drogę
powrotną - nie wymknę się
szepcącym wiatrom, kamieniom,
którymi w Ciebie rzucano.

Twoja dusza zrzuca martwe łzy.
Tęsknota zdobi znoszoną twarz.
Czy nostalgia, z jaką spisuję ten ostatni list,
powróci do Ciebie, zanim przeszłość
zderzy się z przyszłością?

Wiesz, czasem śni mi się świat,
który nigdy nie był mój.
Czasem, tylko czasem, widzę Cię nocą,
spowitego w zasłonę samotności.

Jednak, wraz z nawrotem dnia,
pamięć umiera. Odchodzi na stronę
i zostaje do końca, po kres.

Byłeś skazany na bluesa... Nie zdążyłam,
przepadł z kretesem ostatni cień.
Z piersi wyrywa się dzwon -
hymn rozproszy łzy, zadane z premedytacją.

Nie chcę słuchać dłużej tych modlitw,
wykrzyczanych przez usta, co nie znają
smaku niedojrzałej melancholii.