Twórczość radosna Katarzyny Anny Koziorowskiej

Wtulona w oddech czasu,
przegrana na wstępie do cywilizacji,
zdradzona przez miłość nie do pary –
kołyszę się pod stropem nieba,
u stóp ziemi, której przestało zależeć
na deszczu.

Zamknięta na cztery spusty,
rozkochana w prawdzie,
co nie należy do Ciebie – pragnę
sprawić przyjemność przeszłości,
zmęczonej pamięci.
Samotność, choć przygodna
i dobrowolna, usiłuje wykrzesać lęk,
przypadek – nie mam sił walczyć.

Czy jestem darem,
jakiego wyrzekają się nagie nadgarstki?
A może przypominam piekło,
w którym nie masz odwagi
się pogrążyć, zanurzyć?

Głaskam pod włos
wykradzione łzy –
to tylko nawrót zadośćuczynienia.
Maleńki jest wszechświat
pod Twoją powieką.
Jeszcze większy krajobraz, skrywający
w sobie niedopowiedzenie.

Owijam się Tobą niby dotykiem,
którego nie sposób odnaleźć,
poczuć gdzieś pod powierzchnią.

Sądziłeś, nie warto wierzyć w tutejsze niebo.
Wierzyłeś, że bliskość ziemi
ukoi zastałe rany.
Lecz ja wiedziałam, że świt
dopadnie każdego – wbrew woli jutra,
przeciwko ludzkości.

Otwieram przed Tobą duszę,
cisza wsiąka w materiał.
Czy to, co stale towarzyszy przyszłości,
jest zagadką nie do odgadnięcia?
A może warto pokochać troskę,
aby zmartwienia przestały
kojarzyć się z historią?

Od niechcenia dokucza mi serce,
połatane, poorane i skołtunione.
Czy stanę się przesytem,
dla jakiego warto porzucić czas?

Rodzą się odpowiedzi, brakuje pytań.
Narodziłam się pośród gwiazd,
jakie dawno temu utraciły pamięć.
Niczyja droga znów łasi się do cienia.

Utracona wiara jest pretekstem
do naiwności.
Gdzieś za zakrętem zginęła
moja pycha – nieboskłon stał się nicością,
ziemia obróciła w sen.

Czy słyszysz wołanie o ciszę?
Czy czujesz milczenie o pomoc?

Czy jesteś snem, którego dotąd nie znałam?
Czy przypominasz tęsknotę,
narodzoną zbyt wcześnie?

Szłam poprzez nieznane stulecia,
wiatr sprzyjał myślom.
Wychodziłam naprzeciw prawdzie –
służyły mi niebiosa,
ziemia oddawała hołd nadziei.

Rozpościeram czas,
próbuję przekonać ptaki do odlotu.
Kochałam się w czarnych kwiatach
samotności, życie szukało siebie
w pękniętym lustrze.

Dziwne były te łzy – podatne na zranienia.
I choć wiem, że jutro nie powróci,
chaos stanie się przypowieścią,
odpowiedzi umilkną w połowie pytania.

Od zawsze wierzyłam w przeszłość.
Rozgościłam się na granicy
pokuty i przeznaczenia.
Nie mogę iść, powietrze jest
zbyt czyste. Pokorny mój dom,
bezdomny poranek.

Czy staniesz się muzyką, gdy nieopodal
zabrzmi ballada?
Sprzedał mnie niechętny los,
modlitwa przysiadła na wargach.

Chadzałam nieznaną drogą,
jedynym drogowskazem było serce.
Szłam do utraty sił,
stracona, bezimienna.
Bezsenność wyznaczała dalszy ciąg,
brak zła – nadzieję.

Kroczyłam więc wytrwale,
nie szukając dróg na skróty, lawirując
między śmiechem a łzami.
Usiłowałam ugłaskać przyszłość,
lecz oczy wciąż spocone.
Namiętność płynęła
w żyłach,
pamięć wyznaczała rytm kroków.

Usiłowałam wskrzesić czas,
lecz rzeczywistość
mogła więcej.
Pragnęłam pokrzepić niebo,
oswoić ziemię – bezsensownie.

Myśli zderzały się ze słowami.
W końcu trafiłam na kamień,
który niegdyś nazywano sumieniem.
Oddaliłam się od swego pokolenia,
podsumowałam czas dorosłości.

Narysowałam dla Ciebie
własne niebo, skąpane w bluesie,
naznaczone prawdą, poczęte
w wolności.
Pora zapomnieć o snach,
pora odnaleźć wejście do duszy.

Pożyczyłam sobie czerstwy księżyc,
aby jutro stało się dniem.
Dziś nazywam Cię zwycięstwem,
choć odeszło ciało, a dusza
pławi się w muzyce.

Jestem, choć strach jest niedaleki
spadającym gwiazdom.
Jestem, mimo że życie – poczęte
w ostatniej chwili – kołysze się
na brzegu serca.

Chciałam zostać człowiekiem,
pozostała mi dorosłość.
Pragnęłam uściślić przyszłość, lecz czas
znów się wtrącił.

Podburzona do dewastacji, skazana
na własną samotność,
koliduję z niebem,
zderzam się z ziemią.

Spijam pocałunki
z Twoich zatrzaśniętych warg.
Delektuję się wiecznością zmysłów,
nienawistnym dotykiem.
Gdzieś w głębi słów zaczaiła się
myśl, której nikt nie śmiał nadać imienia.

Pewnego razu
przypodobam się bezsilności.
Zniknę, choć nie utracę czucia w sercu.
Moja nostalgio, szukam Cię
pośród niedokończonych pragnień,
pomiędzy łzami,
których wciąż uczymy się na pamięć.

Powracam, ubrana w słońce,
z niebem na ustach.
Jestem, choć życie – poczęte nie w porę –
kojarzy się z istnieniem snu.

Przysiadam na nagiej gałęzi,
widzę przed sobą
połacie martwych ogrodów,
archipelagi obumarłych wzruszeń.

Wtulam się w pierś czasu – słyszę,
jak pokornie lśni Twoje serce.
Chciałabym zrozumieć krzyk łez,
lecz wiem: ciału niedaleko stąd
do chwały.

Brak mi odwagi, aby spłodzić
świetny poemat. Nie mam dość
marzeń, aby wskrzesiły samotność,
porównały się do prawdy.

Mój opuszczony wędrowcu,
kocham się w Twej melancholii,
rozumiem przyszłość,
która prędko nie nadejdzie.

Prowadzi nas ta sama ścieżka,
opuszczona przez wszystkich,
cała w żałobie.
Przyjdź, poczuj w duszy zaprzepaszczoną łzę.
Doświadczam rzeczywistości
jak zwykle na opak.

Może zrozumie mnie noc,
cała w roztrzaskanych gwiazdach,
ciemność wskrzeszona z wolności.

Zbrzydło mi światło. Znudziła się przyszłość.
Czy każdy kolejny krok
przybliża mnie do tej jedynej gwiazdy?
Nie wiem, dlaczego karmisz sobą
głód nieśmiertelnych, dlaczego dusza
wciąż przymierza ciało.

Roztaczam wokół tylko onieśmielone sny,
proroctwa, z którymi idę
pod rękę na pobliski koniec świata.
Wciąż służy mi Twoje milczenie –
podziwiam twarz Boga, odbitą
w łyżeczce do herbaty.

Zbliża się jeszcze jedno jutro,
westchnienie, o jakim nie potrafię zapomnieć.
Wskrzeszonymi dłońmi
opowiadasz historię mojej skórze.

Czyj pech zmusił,
żebym rozkoszowała się obietnicą,
która stała się ostatnimi słowami
mojego anioła? Gdzieś obok
ktoś oddycha – nie rozumiem przesłania
własnych myśli.

Może to czułość, może zwątpienie
nakazuje brzmieć modlitwie.
Jedno jest pewne: nie umrę
w imię strachu. Nie odejdę, zobaczywszy go,
stojącego na progu.

Jestem światłem,
którego nie potrzebują ciemności.
Jestem życiem, co nie przysparza śmierci.
Istnieję, bowiem świat –
niedocenione dzieło sztuki – próbuje wydostać się
na powierzchnię snu.

Przyjdź, samotności, udręczona
długim oczekiwaniem,
spętana w nadzieję, spokrewniona z przyszłością.

Powróć, wielkości, uwolniona
z klatki swego serca. Odnajdź się,
chwało, która tak boleśnie przysparzasz
nowych kroków, skamieniałego powietrza,
dłoni nie do pary.

Wszystko, co pobliskie, dziś słyszy
własny płacz, wypowiada słowa modlitwy,
która nigdy nie dotrwa do końca.

Rozpętało się niebo, zbyt czyste,
aby mogło być prawdziwe.
Od ściany do ściany tuła się przeszłość
tak niedaleka, że słyszę brzmienie
jej zachłannego oddechu.

Mój miły, odzyskaj najlepszy sen.
Odwróć się na drugą stronę
i wyśnij łzy, które nie potrzebują łaski,
nie szukają litości.

Znajome jest jutro. Jeszcze bliższa
miłość, do jakiej tak wielu się nie przyznaje.

Powracam, choć wiesz: bezludne
są zakamarki Twojej obecności.
Odnajduję drogę w bok,
ciało sprzeciwia się oddechowi.

Podchodzę, zbliżam się
na wyciągnięcie łzy – wszystko jest złudą,
tyle że osaczoną w nieodpowiednim czasie.
Każdy krok należy do Boga,
do tęsknoty,
jakiej istnienia wciąż się uczę.

Odkrywam w Tobie nieprzeparty czas –
błogosławieństwo, któremu podaję rękę.
Spocony wzrok szuka wizji,
dla jakiej mogłabym
spojrzeć w dal.

Dłonie, powycierane w paru miejscach,
usiłują dostać się do wnętrza
przyszłości.
To pustka, bezkształt,
co pozostanie udręką.

Pokusa nie należy do mnie.
Być może niezwyciężone słońce
obarczy nas blaskiem, którego nie udźwigniemy.
To czuwanie, nic więcej.

Promieniuje ode mnie samotność,
odradza się odwaga, dla jakiej potrafię
zanurzyć się w głębinach serca.
Nie jestem
bezkształtnym spojrzeniem
prosto w twarz – zostałam pokorą,
jednostką skazaną na dożywocie.

Usiłuję zasnąć, lecz noc nie niesie
gwiazd, nie obiecuje wyważonych drzwi.
Gdzieś pod przykryciem
światła rodzi się moc – zbyt potężna,
aby wznieść dom.

Czy jestem człowiekiem,
który przeciwstawił się burzy?
Czy przeze mnie biegnie pobocze
do piekła? Proszę, przygarnij
mój oddech, bezkompromisowe
uderzenie serca.

Być może stanie się cud,
dla jakiego ginę w przestworzach?

Usłysz milczenie o pomoc.
Dosłysz modlitwę,
pod którą się nie podpisuję.
Próbuję zakorzenić się w Twojej piersi –
ujrzeć przepaść, w której ukryła
resztę przyszłości.

Tutejszy czas jest zbyt bezludny,
żebym odnalazła ciszę.
Przyszłość – zdana na łaskę dnia – koliduje
z nawrotami strachu.
Nie umiem iść tak, żeby ślady
należały do mnie.

Czy Twoje łzy są dość czyste,
aby mogły obmyć moje sumienie?
Czy krzyk – poczęty zbyt późno –
przypomina żal, do jakiego nie sposób
się przyznać?

Gaśnie nieuchronnie cytrynowy pocałunek.
Senność przeistacza się w noc,
jakiej można pozazdrościć gwiazd.
Już na wstępie obrałam drogę,
szanowaną przez nieśmiertelnych.

Przywdziałam cień, którego blasku
tak mi brakowało.

Doskwiera mi Twoja czułość.
Rodzi się pokuta, w którą nie wierzę.
Obłąkana melancholio, do Ciebie
należy ten świat.

Dla Ciebie porozumiewają się antypody,
dla Ciebie istnieje bezkres.
Namaluję wszechświat,
choć nie mam talentu.
Wskrzeszę pamięć, chociaż przeszłość
odeszła.

Jesteś odbiorcą moich snów.
Przekleństwem, z którym się nie liczę.
Biorę w garść zaciekłe serce –
dość litościwe, aby odnaleźć sens
ciągu dalszego.

Czyj smutek przywarł do mojego policzka?
Który z drogowskazów wyznaje,
że to jedyna droga na skróty?
Od kilku lat dokucza mi brak ciała.
Kłócę się z namiętnością, albowiem wiem,
że na nią nie zasługuję.

Przeszłość przynosi lepszą przyszłość –
okraszoną łzami, zmierzającą ku marzeniom.
Może jestem jutrem,
o jakie nie warto się kłócić?
Nie znam praw, jakimi rządzi się
tutejszy człowiek.

Zachłannie odprawiam
tabliczkę mnożenia – nie zgadzam się
na sens zbyt połowiczny, utkany
z resztek wczorajszego czasu.
Przeklęta przez własnego anioła,
powierzam się niespełnionym nocom.

Odkrywam nienazwane myśli,
rozpoznaję słowa, które mi się nie należą.
Pragnę podarować Ci gwiazdę,
odnalezioną w kajdanach czasu,
w pobliżu martwego, nieczynnego nieba.

Nie znam tej ciszy. Nie rozumiem myśli,
poszukujących odrobiny uwagi.
Może jesteś spełnieniem,
dla jakiego oddalam się za granice
człowieczeństwa?
A może faktem dokonanym,
któremu wręczam każdego poranka
choć jedną łzę?

Czuję na skórze obecność lęku.
Doświadczam jedności
z czasem,
który – jak zawsze – zbytnio się spieszy.

Zatrzaskuję powiekę,
uwalniam serce,
zbyt długo więzione
w ciemnościach. Zbliża się zmierzch,
ktoś pobliski rewanżuje się nadzieją za zło.

Uwalnia się ze mnie ptak, przynosi niebo,
oswaja z przeszłością.
Iskierka osiadła na rzęsie, kropla
żłobi skałę sumienia. Może jestem
zbyt niepokorna, aby odwdzięczyć się pychą?
Może w środku tkwi ocean,
dla jakiego kocham się w tęsknocie?

Przybliżam się do światła, do cienia,
rozpostartego w mojej głowie.
To tylko prawda, nic więcej, nic ponadto.

Rodzi się czas. Bez krzyku, bez bólu.
Zmartwychwstaje, choć leniwe proroctwa
zwiastowały inne ścieżki.
Brzmi odmienna pora –
skazana na przyszłość,
podporządkowana prawdzie.

Odradza się we mnie niepokój,
ściana, której nie sposób zburzyć.
Poranek rozkochuje we mnie gwiazdę –
potrzebną, aby życie zaczęło
należeć również do mnie.

Gdzieś w okolicy mostka czuję
subtelną obecność zła.
Może to Ty uczynisz ten świat
wartym zaciekawienia? Rośnie we mnie
pustka – dbam, żeby była stale obecna.

Być może to wszechświat
w Twoich ramionach przyczynia się
do nawrotu przeszłości?
Nie jestem łzą, błagającą
o krztynę szczęścia.
Nie stanowię pokuty, którą mogłabym sycić
zetlałym sumieniem.

Może to Bóg, może grzech
czyni mnie doskonalszą?
Opada powieka, usta rozwierają się
w kradzionym uśmiechu.
To tylko nowy rozdział, nic ważnego.

Odnalazłam niewłaściwe niebo.
Zanurzyłam się w nieporządku,
na jaki zasłużyli wybitni.
Jestem aniołem stróżem –
mam przetrącone prawe skrzydło
i zbyt dużo wolnej woli.

Stanowię wzór, do jakiego wstyd
się przyznać. Pod językiem
rozpoznaję wschodzącą gwiazdę – niepodatną
na smutki, wciąż czekającą
na pierwszy krok w stronę ziemi.

Żal mi Twoich łez – winy i pokuty,
tak boleśnie dopasowanych
do rozchełstanych warg.
Oto kolejny raz, kiedy moje ciało
pozbywa się duszy. Jeszcze jeden świt,
zrodzony, aby ucieleśnić czas,
wskrzesić przyszłość.

Zjednoczeni z proroctwem, zawierzeni
temu, co nieuniknione,
dajemy się zaprzedać czułości,
oddalić od zapomnienia.
Przenika przeze mnie północ,
jątrzy się współczucie –
to tylko parę kroków wstecz.
Narodzę się na próbę – bez ceregieli.

Może odżyje we mnie niepokój,
że to, co pełne chwały,
nie zawsze musi być słuszne.