Twórczość radosna Katarzyny Anny Koziorowskiej

Cicho. Bardzo, bardzo cicho.
Czy to świat udał się na zasłużony odpoczynek?
A może czas zrozumiał
własną ideologię i postanowił wrócić
okrężną drogą?

Słyszę wyraźnie skargi tej ziemi –
zbyt wielu sercom brakuje wolności,
spełnienia i łez.
Wierzę usilnie w potęgę światła,
w pokorę, która uwalnia nas od zgiełku,
od mało udanych dowcipów pamięci.

Pozostanę tutaj na próbę, niech życie
odzyska siłę, aby zbyt uparcie kochać.
Pragnę odszukać człowieka
na tym przeludnionym świecie.
Niech jego samotność zapewni ufność
pustym ramionom.

Niech to, co zbyt pospolite, nabierze sił
do dalszej walki. Bo zwycięstwo jest
przesądzone – czuję to w Twoich oczach.

Wierzę, że Twoja dłoń przyniesie
ciepły dotyk, a piękno nasyci nieurodzaj.

Ostatni, lecz jakże przedwczesny
podryg uśmiechu.
Zerwany w połowie, uśmierzony
oddechem Boga koniec tej wędrówki.

Czystość serca wymusza u mnie
jeszcze jeden krok, jedno nieopisane szczęście.
Czy to niejednoznaczny blask
usiłuje przedostać się w ten parszywy sen?
Czy to słuszność obietnic
czyni ten świat lepszym
miejscem dla zaginionych?

Łza łączy się ze łzą w bolesnym spojrzeniu.
To, co jeszcze wczoraj przypominało
zmierzch, dziś stało się porankiem,
tyle że zmartwychwstałym
jak zwykle o nieodpowiedniej porze.

Cicho, okrutnie cicho jest dziś w niebie.
Krzyk kojarzy się z jawą, tyle że czekającą
za otwartymi drzwiami.
Powróć, tęsknoto za tym,
co nigdy nie odnajdzie pobocza
do mojego serca.

Odnajdź jutrzenkę, która nasyci gwiazdy,
uśmierzy rany księżyca.
Podaj mi na srebrnej tacy ubiegłoroczny
poranek - doszukaj się pustki tam,
gdzie w smutku rodzi się życie.

Słyszę, jak Twoje ubóstwo koliduje
z pięknem pełnego istnienia.
Czuję wystarczająco - tłamsi mnie trwoga,
z jaką nie miałam dotąd do czynienia.

Czy jasność, rozbijająca sumienie
na łzy, zbliża się z nawrotem jutra?
Czy nakarmisz mnie, kiedy wybije
rozstrzygająca godzina?
Przyjmiesz z ochotą,
gdy zasną ostatni wędrowcy, potępieni?

A może... może spłoniesz, zanim ktoś zdoła
wskrzesić ogień? Jestem przepustką
do raju. Jestem biletem do piekła,
w jedną stronę - obowiązkowo
w pierwszej klasie.

Rozumiem potęgę chełpliwej radości -
napięty jest każdy zmysł, każda myśl, milenium.
Zanim odkryję, ocucę w sobie
to wykradzione ziarenko, zanim naiwna
odpowiedź dopasuje się do pytania -
umrę w połowie słowa,
tak, żeby nikt nie widział, nie zrozumiał.

I to słowo zwrócę Tobie - pełne krasy,
oddalone, skazane na wolność.
Nie, nie mogę żyć tak, aby brakowało
powietrza, żeby słońce wróciło nie w porę.

Nie chcę przeglądać się w zwierciadle
serca - pozostało dość obietnic,
dla jakich mogłabym nazwać
ten świat inaczej. Przyjrzyj się melancholii -
odnajdź siebie, zapatrzonego
w purpurę spadających gwiazd.

Samotność przypomina ciszę,
której nie sposób uśmierzyć krzykiem.
Odległość sumień sprawia,
że ból staje się wycieczką w nieznane.

Moje ramiona podają Ci
wskrzeszoną przyszłość - poczętą
zbyt rozlegle, na złość jutrzence,
wbrew wolnej woli.

Nie mogę karmić Cię samymi snami -
przypatrz się czasem odbiciu
serca w lustrze.
Nie stworzę raju - pozostaną
chmury, jak zwykle zbyt ciężarne,
by obrócić się wniwecz.

Objawiam Ci się niby wstyd,
do jakiego nie umiem się przyznać.
Wybudzona z życia koszmarem,
zrodzona z pustki,
jakiej nikt się nie spodziewa, dbam
o regularnie bicie serca,
o uspokajający oddech.

Odchodzę na drugą stronę nieba -
nie znajdzie mnie tam Twoja trwoga.
Odradzam się z nostalgii, przeobrażam
w bezczas, aby smutek stał się
fundamentem dla nadziei.

Odchodzę, abyś zrozumiał,
że nawet łzy mają swoje granice.

Czy świat, którego pamięć pogrąża się
w czeluściach duszy, należy
do kogoś jeszcze?
Czy rzeczywistość, poczęta jak zwykle
nie porę, przypadkiem, dziś powraca,
dźwigając zbyt ciężki krzyż?

Układam się do snu
po tej samej stronie wszechświata.
Przywdziewam lekkostrawny uśmiech,
tak, żeby nicość nie stała się
milczeniem.

Z roku na rok kwitnie radość - szczęście
odnalezione wśród łez.
Może to bezmiar urodzaju
zamienia tę planetę w ziarnko piasku?
Może przesyt światła
zasypia u kolan, a całokształt
ciała ociera się o gołe łydki?

Nie liczy się trwoga, nie warto czekać
na wiatr. Rozmyte jest spojrzenie -
jakbyś spisał poemat,
co nie dożyje własnego zakończenia.

Znów poszukuję snu, by pozwolił
spotkać Cię ukradkiem, bez ceregieli.
Odnajduję przesyt,
dla jakiego płyną myśli,
w kamień obraca się krew,
kruszeje rozchełstane serce.

Szerokokątna naiwność stoi w kolejce
z nowo poczętym światłem.
Subtelność przydrożnych znaków
chyli się ku upadkowi.
Przez grzbiet nocy przemyka
dreszcz gwiazd.
Ciało nie pasuje do sumienia,
sen koliduje z przyszłością - czy zmagania
z uległością wychodzą
na powitanie zmysłom?

Uwięziona we własnej wolności,
wynaturzona
jak przedwczesny wschód słońca -
zderzam się ze znamieniem
na śliskiej skórze czasu.

Rozpoznam Cię na przeklętym szlaku,
podam na tacy najświeższe kłamstwo.
Dłonie, poprzecierane
w paru miejscach,
bawią się łaskawie w dom,
na jaki nie zasłużyłam pomimo nieba,
które sprzedałam.

Dziś, kiedy nie ma już obietnic,
kiedy kłaniam się bez niepotrzebnych słów,
dogorywa we mnie zmierzch,
kończy się oddech -
kurtyna nie pozwoliła
odnaleźć się wspomnieniom.

Z każdym sennym oddechem jestem
coraz bliżej zwycięstwa.
Każdy krok przybliża do czasu,
z którym nie potrafię się pogodzić.

Czy jestem świadectwem,
którego potrzeba, aby wzniecić
przyszłość, przypodobać się kłamstwu?
A może kojarzę się
z przypowieścią, dla jakiej bez trudu
można powierzyć życie?

Może to kwestia zasad, okrutnie
potrzebnych, tak niepoprawnych?
Zatrzymałam się gdzieś
w połowie zdania - kość
jest zbyt cienka, by udźwignąć ciszę.

Może to przypadek czyni
ludzi marnotrawnymi? Może śnię
Cię od końca, bowiem czułość
straciła na wartości?

Epoka wspomina utracone kraje.
Ślady na mapie - nie odnajdą
linie papilarne.
Wyłudzam od Ciebie garść pocałunków.
Bawię się spojrzeniem,
tak łaskawie jasnozielonym.

Odradzam się w jutrze - pośród snów,
dożywotnio bezpańskich.
Może ten cud sprawi, że samotność
natknie się na przypadek?

Zniszczyłam ten zardzewiały paragraf,
przedostatni w sezonie.
Zaprzepaściłam wolność - nie sposób się skupić.
Jestem pożywieniem
dla Twoich pragnień - bolączką,
za jej plecami ukrywa się Bóg.

Nie potrafię żyć tak,
żeby ten bezlitosny padół
przeistoczył się w opowieść
o miłości.

Czasem staję się podrygiem litości -
epitafium dla nałogowych złudzeń,
pomiętych dłoni.

Próbuję rozwiązać ten bolesny supeł
na linii życia. Może powrócisz,
zanim odkryję w sobie żywego człowieka?
Odnajdziesz dość słów,
żeby postradać zmysły, odkryć to,
co od lat czeka na powrót nocy?

Powracam, lecz wiem: od dawna
brama jest zamknięta, a łzy - zielone
i podatne na ciszę.
Kwadrans po piątej rano
budzisz się w cudzych wspomnieniach -
okryty chwałą, dla jakiej śnię
tutejszy wiek, upadłą epokę.

Odnalazłam w sobie jedność,
wartą pierwszego, gorzkiego powitania.

Noc zazdrości mi marzeń. Gwiazdy,
skupione w zbyt ciasnych konstelacjach,
spoglądają łaskawie.

Czy ciało - zanadto ubogie,
aby stać się słowem - przeobraża się
w rozdział, którego początku
nie zrozumie nikt?
Może należy zaczekać na zakończenie,
by wyśnić łatwopalny czas?

Jestem sumieniem, wolnością
zbyt rozległą, żeby począć
jeden uśmiech, uwolnić świat
od samounicestwienia.
Kolejne łzy ronię bezpowrotnie.
Przewiduję przeszłość, co nie da ukojenia.

Pożycz mi choć jeden zmierzch,
ostatni pocałunek. Wesprzyj prawdą,
podaruj pokutę, ku której zmierza
tutejszy zmrok.

Nie jestem karmą dla zbyt naiwnych
źródeł. Może to czystość wiary
czyni ten świat lepszym od smutku?
Wyśniłam ponownie zadośćuczynienie -
nie mogę być przeznaczeniem
tego nieba, wątpliwościami ziemi.

Czy to, co zwiemy wiecznością,
trwa dłużej niż definitywne uderzenie serca?
Może spokój czyni świat dalekim?

Nie wiem, gdzie znalazłam ten krzyż.
Jest przecież tak ciężki,
tak niewygodny.
Wraz z tym krzyżem moje serce
stawia kolejne kroki - objawia się
niby nicość, jakiej nie sposób obłaskawić
czy uśmierzyć.

Do moich nagich nadgarstków
łasi się pycha - zniweczona
wraz z nastaniem nocy, ukrzyżowana
wbrew woli ziemi.

Płynie we mnie trucizna, zadedykowana
z ochotą przez najwierniejsze gwiazdy.
Objawia się pokój, przyszłość
przypomina o kresie.

Uwięziona w skorupie własnej głowy,
odebrana brutalnie sercu Boga,
kołyszę się gdzieś u podnóża raju,
próbuję zapamiętać chwile,
kiedy zbieraliśmy łzy, kiedy wiatr
unosił myśli w dal.

Objaw mi się niby cień jutrzenki,
niby niewypowiedziane słowa, odległość,
której nie sposób zrozumieć.

Tutejsza pomyłka jest podróżą
w nieznane, poza skrawki
światła i cienia.
Pobliski czas nie koliduje z wiecznością -
porównuje się do szkła,
którego ostre krawędzie
kaleczą słowa.

Boję przyznać się do własnego serca.
Obawiam się, że cisza
nadrobi braki w epitafium.
Przybędę pewnego dnia,
chowając w kieszeni
cytrynowy uśmiech, tak na wszelki wypadek.

Odrodzi się we mnie
bezmiar czułości, przepastne łzy,
bardzo naiwny portret ludzkości.
Wciąż rekompensuję braki
w autobiografii. Śledzę kroki serca
na chodniku wiodącym ku rzeczywistości,
wybrakowanym pragnieniom,
skrytych chytrze w czeluści wspomnień.

Nie chcę kochać Cię tak,
żeby Bóg podarował mi chwilę
wieczności. Wykradam powietrze,
zostawiam sam na sam
z naręczem płodnych godzin.

Nie umiem przewidzieć
wspomnień. Nie potrafię ruszyć drogą,
obcą Twoim pocałunkom.
To, co czuję, jest powietrzem,
tyle że zbyt wezbranym,
by pokochać.

Staję się mantrą - odzianą w puste
spojrzenia, w łzy nie do pary.
Nie doczekam się przyszłości.
Samotność zrekompensuje niedobór
pragnień.

Jestem sobie światem,
którego dzieci ruszyły pod prąd
rzeczywistości. Może to bezkres
sprawi, że ocknę się
po drugiej stronie księżyca?

Póki co zasypiam, oddana samotności.
Odchodzę na krawędź nieba,
skąd dostrzegam przepaść,
jątrzącą się niby stracona godzina.

Bluźnierczy sen trąci
łatwopalną myślą - oddzielam pytania
od odpowiedzi.
Dogorywa we mnie przepaść,
kończy się nowoczesny mit.

Dopala się uśmiech, buńczuczny smutek
oddaję w dużo lepsze ręce.

Schwytałam niebo w sidła ramion.
Gdzieś pod powierzchnią czasu
kłębią się łzy,
których przestałam się bać.
Tutaj, w pobliżu światła,
sączą się cienie – nie do twarzy.

Zakneblowana nocy, nakarm
swym milczeniem gwiazdy,
konstelacje tłoczące się
u wejścia do nowoczesnego czyśćca.

Nie potrafię sprostać oczekiwaniom
nadziei. Nie umiem śnić pod dyktando
wspomnienia.
Czy muszę kochać
na złość samotności?
Czy jestem warta jedynie pękniętego lustra,
gdzie nikt już nie mieszka?

Przyjdź, sromotna ekstazo.
Powróć, zanim obiecany poranek
rozpostrze usta.
Nie słyszę, jak Twoje ciało oklaskuje
powrót pamięci.

Przejaskrawiona jest tutejsza północ.
Niepochlebna złość, jaką żywię
w ramach rekompensaty
za życie.

Czy kolejna droga powierzona jest
wyczerpanym stopom?
Bóg nadał imię – nikt nie pamięta,
skąd się wzięła tęsknota.

Gdzieś z tyłu pozostała wolność.
Nadeszła wykradziona przyszłość.

Z nonszalancją witam kolejny świt.
Przykładam dłoń do duszy – upewniam się,
że istnieje.
Jestem skrawkiem czasu,
który poczęto po zbyt niskiej cenie.
Może stałam się snem, co przytrafia się
tylko zaginionym?

Czy jesteś zbyt zmęczony,
aby przyznać się do życia? A może
to prostota myśli czyni Cię roztropnym,
zbyt bezsennym, aby zwyciężyć?

Modlę się za ludzi, którzy nie zdążyli
dokończyć gry. Wspominam tych,
co przyznali się do siebie
zbyt szybko.

Czy jestem rozwarstwionym
dotykiem, próbą, której nie podjęła się
przyszłość?
Umieram z braku pytań. Kończę się
z przesytu odpowiedzi retorycznych.

Potknęłam się o własne ciało.
Obumarłam, choć czas zatrzymał się
w połowie. Odjechał pociąg,
ostatni w tym sezonie, na tym świecie.

Co z tego, że Twoje życie domaga się
dalszego ciągu, skoro przyszłość
przypomina odgadniętą zagadkę?
Jakie znaczenie ma czas,
który objawia się niby piedestał
dla wspomnień?

Nie jestem tym człowiekiem,
który potrzebował samotności.
Nie przypominam serca, co przepadło
w połowie pytania.
Kojarzę się raczej z wiecznością –
dla niej można śnić
bez ceregieli,
bez wyrzutów sumienia.

Nienawistne są dzisiejsze łzy.
Zgubione milczenie, wbrew któremu
starannie milczysz.
Nie mogę uwierzyć gwieździe,
co przedostała się za granicę oddalenia.

Ból, choć wieloletni, jest pozostałością
po zbyt gorliwej pamięci.
Przeglądam się w Twojej twarzy,
szukając odrobiny powietrza,
podglądając wieczność, kpiąc
sobie z nienawiści.

Odnajdą mnie ślady, rozkochane
w ciele, gardzące duszą.
Obudzę się tego samego poranka –
tak mi brakowało.