Twórczość radosna Katarzyny Anny Koziorowskiej

Przybyłeś w te strony, żeby podarować pokój.
Powróciłeś, pragnąc zrozumieć, ile łez
potrzeba, aby nakarmić nienawiść,
uśmierzyć ból, odzyskać światło.

W Twoich łzach widzę lustro – w nim przegląda się
osamotniona cisza.
Dziś sen jest wiatrem,
przygotowanym, żeby nieść krzyk
przez kolejne tysiąclecia.

Zamiast podawać dłoń, wręczasz serce,
sterane wędrówkami
w stronę jutra.
Pragnę podziękować Ci za tę pokutę –
niech miłość odnajdzie się
na opustoszałym świecie.

Nie jestem zmęczona – stopy pokonają drogę,
która wciąż trwa.
Tak bardzo chciałabym
zrozumieć siłę, jaka w Tobie płynie,
lecz jestem zbyt samotna.

Pragnę ucałować Twą duszę,
przytulić światło do mojego sczerniałego serca.
To Tobie postanowiłam zaufać.

Czas popełnił wiele błędów, najwięcej
tych przewidywalnych.
Wieczność odwróciła się plecami
do świata; szuka źródła czystości tam,
gdzie objawiają się najcięższe łzy.

Staję na baczność – niech ciało
przeciwstawi się epoce,
która nie ma odwagi, by dobiec końca.
Puste są myśli, szczególnie te
bez opiekuna. Bez zielonej studni –
w niej odnalazłam straconą dorosłość.

Kończę się wraz z kresem dnia – kto wie,
czy słońce wzejdzie o stałej porze?
Czas zliczyć słowa, z jakich splatam modlitwę.
Pora, aby odnaleźć się
w pękniętym lustrze serca.

Przed nami kolejny świat – słowo przeciwko
innym słowom, westchnienie mimo
braku powietrza.

Pora zapłakać nad własną przyszłością.
Pora pogrążyć się
w serdecznej, dożywotniej tęsknocie.

Życie, życie... Dlaczego masz tak
ironiczne poczucie humoru?
Losie, losie... Zostaw trochę miejsca
dla marzeń, dobrze?

Zimny wiatr szczypie w serce...
Dlaczego muszę oswajać łzy?
Z jakiego powodu śnię
o Bogu każdej nocy?

Pękają myśli. Słowa nie układają się
w pytania.
Odkąd utraciłam pamięć,
zrozumiałam: nie warto czekać na sen.

Przebłyski jutra kładą się na skórze.
Cień, co dorósł zbyt wcześnie,
waruje u mojego serca.

Przyszłość... Czy jestem jej warta?
Osuwam się między pragnienia,
lecz wiem - czas obiera mnie ze skóry.
Próbuję otworzyć drzwi
wiodące do wymarłego ogrodu;
zostawiam ślady, pragnąc dogonić
kres, zatrzymać lęk.

Łaskawa tęsknoto, nie zasługuję na Ciebie.
Sprzedana miłości,
nie spodziewam się po Tobie nieba,
nie wierzę w ziemię.

To ostatnia droga moich marzeń.
Definitywny oddech minuty. Choć kaprysi
wspomnienie, oddaję Ci mój dom.

Powierzam smutek komuś,
kto od dawna czeka w kolejce.

Odszukałam Cię pośród zaciętych cieni -
zbyt świetlistych, aby nieść zło.
Odnalazłam Twoje imię tam,
gdzie spodziewać się można
tylko kamieni.

Objawiłeś się cały,
w oślepiającym całunie, z koroną
cierniową na skroniach.
Choć bałam się, powierzyłeś mi
życie - bez wyraźnego wstępu
i rozwinięcia.

Tak, dotykam ostrożnie
kryształowej powierzchni snów -
jest jak zwierciadło,
w jakim odnajduję prawdziwe oblicze
przemijania.

Wiem, że sny potrafią zaboleć -
łzy wsiąkają w papier.
Podoba mi się Twój świat,
padół samotności.
Wybrana przez milczenie, przemierzam
długą, zamaszystą drogę do niebios -
wiem, że tam czeka przeszłość,
w cieniu gwiazd mogę doszukać się
krztyny miłosierdzia.

Uporządkowana w kolejności alfabetycznej,
zapomniana na wstępie,
próbuję oswoić człowieka,
zwrócić człowieczeństwo tym,
którzy nadzieję pokładają
we wzajemnej, pieczołowitej nienawiści.

Czy to miłość? Czy to śmierć?
Czy to... ostatnie życzenie? Jak długo będę
czekać, zanim myśli przemówią
w znajomym języku?
Ile czasu zajmie zrozumienie, że ból
jest po to, aby odkryć szczęście?

Oddycham nieznajomym powietrzem -
myślę, że pachniesz przyszłością.
Znów ukrywam się w skorupie ciała.
Znowu słyszę głos wolności,
wzywający do spotkania
z rzeczywistością.

Wiem, mieszkasz niedaleko,
tuż za okiennicami powiek. Tak, słyszę
łzy - podaruj mi je, gdyż tak bardzo
chcę nieść je dalej, czuć ciężar.
Potrzebuję tego, pragnę.

Ciało zasypia, lecz duch -
boleśnie karminowy - nie nadąża
za wspomnieniami. Dziś nie obchodzi
mnie wołanie pamięci - ramiona wyczuwają
jutro, zagubione,
ale pragnące urodzić mnie jeszcze raz.

Pragnę spalić za sobą ostatni most,
lecz nie wiem, gdzie zaczerpnąć ognia.
Może pewnego dnia przebudzę się
poza granicami życia, aby ukołysać
świat do snu?

Wtargnął do środka, nie pytając
o życie. Rozgościł się, jakby świat
należał tylko od niego.
Niebo kłaniało się nisko, ziemia
uginała pod jego stopami.

Wkrótce okazało się, że był
uzurpatorem - nie interesowało go
poranne światło, gwiazdy nie robiły wrażenia.
Błagał wciąż tylko o litość
i krztynę cierpliwości.

Nikt jednak nie chciał o nim słyszeć -
wyrzekali się go
niby najgorszego przeciwnika.
Był zdecydowanie antagonistą ludzkości.

Pewnego dnia jednak udał się
za margines życia i już więcej nie powrócił.
Dziwili się ludzie, że przeminął
bez skazy na niebie,
bez wyrzutów sumienia w sercu czasu.

Nikt nie zapłakał nad jego godziną.
Zwinięto manatki i wrócono
do punktu wyjścia.

Tak się skończyła historia niepowtarzalnego -
nikt nie zostawił choćby garści prochu,
wykradzionego wspomnienia.
To nie czas pomylił się w obliczeniach.
To ta jedyna pustka przypomniała sobie
drogę powrotną do zbawienia.

Pod jego zbyt ociężałą powieką
dzwoni łza. Dłoń, nieco już uschnięta
i niedopasowana do rzeczywistości,
dźwiga najpiękniejszą z gwiazd.

Każdy jego krok rodzi nadzieję,
że przyszłość nie jest wcale taka trudna.
Oddech, który wykrada,
brzmi jak wymarzone epitafium.

Uderzenie serca... Uderzenie serca
nadaje rytm myślom o nieskończoności.
Nikt jednak nie wie, co miał na myśli -
czy to sen kładł się u jego stóp,
czy to jawa otwierała usta zbyt szeroko.

Być może nie chodziło mu o nic -
może pragnął po prostu godziny wytchnienia,
kilku zamaszystych wspomnień.
Mimo wszystko kochałam go za cień,
który płodził jeszcze jeden świt.

Wiem, że wkrótce przepadnie,
bowiem przyszłość nigdy nie oszczędza
samotnych. Odejdzie i nie powróci,
choć będą skandować jego imię,
błagać o przebaczenie.

Stanie się łzą, która rano utknęła w gardle.
Założy znoszone palto i pójdzie tam,
gdzie nikt nie słyszał o miłości.

Nie spotkasz tutaj niewysłowionych słów.
Nie odnajdziesz światła - tylko tam
zwyciężają pierwotne cienie.
Nie widzę znamienia na policzku.
Nie czuję bólu, śmiech staje się obcy.

Tam, gdzie sny chodzą sypiać parami,
zostawiłam jutro. Po co usiłujesz
przeżyć tę melancholię po raz ostatni?
Może odblask na skórze
uczyni Cię pełnowartościowym?

Nie chcę krzyczeć pod prąd strachu.
Nie chcę kochać, aby słyszano o moich łzach.
Wciąż roztrząsam pytania, co wyrosły
ze mnie o tej samej porze.

Czy to, co pomiędzy, jest czułością,
tyle że zadedykowaną komuś jeszcze?
Bronię się przed Twoją chwałą -
dzisiejsze sny są za ciasne, aby je przymierzyć.

Odkąd miałam odwagę spojrzeć prosto
w serce, pokuta stała się sprzymierzeńcem.

Gdzieś w głębi snu
czuję szelest Twojej skóry.
Gdzieś pomiędzy myślą a słowem
słyszę modlitwy, skierowane
do samego siebie.

W okolicy serca
rozpanoszyła się wiara w to,
co nadludzkie i prostolinijne.

Wyobrażam sobie odległe pomruki
dusz, które nie natrafiły
na właściwe ciała.
Przyszłość zadaje pokutę - pielęgnować
pamięć, póki samotność
nie wyda owoców.

Rozpamiętuję wciąż ten ból,
o który błagałam noc,
gdy zmierzch zapadał zbyt łapczywie.
Nie, nie czekam wcale na świt!
Pozostawię po sobie
kilka łakomych pytań.

Pozostawię garść wielokropków
i natrętnych przecinków. I wiem -
przepadnę zbyt dosadnie,
żeby nadać imię
nowo narodzonemu marzeniu.

Widziałam w Twoich objęciach
bochenek chleba - naprzykrzał się niebu,
był sobie słońcem
w pobliskiej dekadzie.

Odszukałam Cię na powierzchni ciała -
zaplątanego we własny dotyk,
pogrążonego w czułości,
jakiej dokąd nie rozumiałeś.

Zbyt mądre są Twoje najświeższe łzy.
Czy droga wiodąca donikąd
również prowadzi?
Czy ślady, sędziwe i wciąż takie same,
odnajdą wstęp do nieżyciowej bajki?

Coś niegrzecznie zgrzyta
w lewej komorze. Coś niepoprawnie
lśni, wbrew temu,
co obiecują godziny.

Wiesz, ja po prostu wciąż wierzę
w człowieka - zwą naiwnością.
Wydaje się, że otaczają mnie ludzie
bez marzeń i pragnień.

Tak boleśnie chciałabym odnaleźć odbicie
serca w Twojej duszy - jesteś
zbyt roztropny w nazywaniu słów.
Niedaleko, bo za rogiem, czai się jutrzenka -
nie wiem, który sen ją przyprowadził.

Czule, czule aż do łez nakreślam
pobocza wiodące na spotkanie
z człowiekiem. Odkąd zapamiętałam
współrzędne serca,
odkąd z galanterią zrzuciłam całun -
namaścił mnie świat, wyspowiadał cień,
wciąż wgryziony w pięty.

Drażnię przyszłość jak znamię. Ubieram
napady lęku w dobroczynny uśmiech.

Gaśnie we mnie ostatnia godzina.
Odchodzą precz liczne minuty,
na których dotychczas polegałam.
Nie wiem, jaką z dróg wybrać,
aby prowadziła na początek.

Myśli, rozlokowane
w przypadkowych miejscach, nie dbają
o powrót do dalekich wzruszeń.

Wygodnie jest mojemu sercu
w Twoich marzeniach. Uciszam sny,
żeby do głosu doszła teraźniejszość.
Ułamki dawnych gwiazd,
gonitwy tych samych pragnień -
nie jestem wybrana,
aby zwiastować radość.

Otrząsam się z łez, powierzam
milczenie rozmowom do białego rana.

Zasuwam powieki. Przydaję smutku
uśmiechowi. Czy jestem
tym rozdziałem, który spisał za mnie Bóg?
A może słucha za mnie pustka,
żeby to, co nikłe, dotrwało do jutra?

Może odnajdę jeszcze w sobie
resztki dzieciństwa? Wspomnienia
odziedziczone po przeszłości?

Nikt pierworodny nie ma dostępu
do tej niedokończonej księgi.
Nikt, kto kocha się w cieniu słońca, nie śmie
przyznać się do nadziei.

Usiłuję odszukać w sobie
półpłynny czas,
lecz napotykam wyłącznie samotną wieczność.
Składam serce do modlitwy –
wierzę, że pokażesz mi życie,
dotąd obce.

Widzę blask łez w Twoich oczach –
proszę, nie płacz, ludzie nie są tacy straszni.
Wspominam odległe godziny,
minuty, sekundy,
zagłębiam się w niepokoju,
o jakim tak trudno rozmawiać.

Może to przyszłość namaści mnie
i sprawi, że udam się za barykady
człowieczeństwa?
Moje palce wywęszyły
odrobinę tęsknoty – linia życia pęka w połowie.

Chciałam stanąć na baczność,
ale świt był mądrzejszy.
Szukam w środku sumienia – wiem,
dobrze się ukryło.

Pozwól mi zaprzepaścić się w radości.
Niech choć raz Twój sen stanie się mną,
na złość zapomnieniu,
pomimo bezwartościowej biografii.

Gdzieś na granicy dnia i nocy napotkałam
uzurpatorski czas. Lśnił
dobrze sobie znaną melancholią.
Udawał, że nie słyszy na lewe ucho.
Jeśli o czymś mówił,
to były to rzeczy niestworzone
i nietutejsze.
Nie kłamał, zawsze wolał prawdę.
Jeśli już czekał, to z zieloną nadzieją
na ustach. Ten czas właśnie
odnalazł kruszynę chleba, aby rosła
w życiodajny bochen.
To on uczynił ten świt namacalnym
i łatwowiernym. Nie odwracał głowy, zawsze
patrzył w oczy.

Czymże dziś jest ten czas?
Milczeniem wskrzeszonym
z najgłębszego krzyku.
Półsnem, przed jakim nie ma ucieczki.
Jawą tak groźną, że prościej
nie wypowiadać jej imienia.
Pochodnią, która zgasła posłusznie,
gdy lunął deszcz. Jeśli istniały jeszcze łzy,
to były zbyt duże, zbyt czyste,
aby pomieścić bezmiar tęsknoty.

Czas okazał się i zbawieniem, i trwogą.
Złem i namaszczeniem.
Pokutą i chwałą. Śmiercią i uległością...
Czy odnajdziesz kiedyś ten czas?
Czy wskrzesisz go z wieczności?

A może... nakarmisz własnym smutkiem,
tak, żebyś już nigdy więcej nie musiał
patrzeć w dół? Tam, gdzie czeka
na Ciebie życie w objęciach zwątpienia?

Uczę się na pamięć echa Twojego oddechu.
Rozpoznaję niebo - jeszcze wczoraj
radowało serce.
Potrafiłam dogonić przyszłość,
przeszłość szukała dla siebie
odpowiedniej roli.
Łzy, podatne na krzyk, rozkoszowały się
minionymi epokami.

Przychodziłam stale
nad brzeg tej samej rzeki -
tam, gdzie odkryto człowieka.

Skąd w Tobie tyle ciernistych lat?
Dlaczego jesteś odpowiedzią
na pytania, nawet te najtrudniejsze?
Obawiam się, że nieprędko
odzyskam pragnienia. Chowam się
w cieniu chmur, po drugiej stronie słońca
zostawiam opuszczone zasłony.

Teraz, gdy wiem, jak Cię śnić,
skrywam chwile, wciąż łaszące się
do serca wszechświata.

Brakuje mi Twojej melancholii, wiesz?
Łza jest przecinkiem we wstępie
do mojej autobiografii.
Uśmiech, pracochłonnie wskrzeszony,
nie wstydzi się siebie,
nie wyrzeka smutku.

Pewnego dnia zakończę to zdanie
wypielęgnowaną, soczystą, purpurową kropką.
Złudzenia staną się jawą,
tyle że zbyt delikatną, aby przetrwać
jeszcze jeden upadek.

Proszę, pozostaw mi na pamiątkę
skrawek raju - miejsca, w które uwierzyłam,
nim było za późno.

I cóż, że giną lasy! Cóż, że niebo
staje się ziemią dla dusz.
Odchodzę, choć wiem - cisza nie uśmierzy
krzyku, serce wymknie się
tylnym wyjściem.

Obłaskawiam uśmiech, delektuję się
łzami, jeszcze ciepłymi.
Wije się przerwana linia -
dość nikła, by wyważyć drzwi
do przyszłości, skłamać w imię samotności.

W lewym przedsionku słyszę
muzykę - tę samą balladę, co kładła się
do Twoich snów.
Powróć, ujrzyj we mnie serce,
które koliduje z niebem,
sprzeciwia się ziemi.

Zakochałam się w Twoim oddechu -
w błogiej ulotności,
wierności płucom, oddaniu losowi.
Pokornie pragnę
dostrzec w Twoim oku moją zagubioną łzę.

Wiem jednak, że odejdę, zanim świat
zacznie się na nowo. Wyruszę,
choć rozumiem, że płodne są myśli,
jeszcze gorsze wspomnienia,
których cierpki miąższ
spływa po brodzie.

Strach, uśmierzony Twoją dłonią,
stanie się kanwą dla pragnień -
zbyt wiernych, by uwolnić miłość,
przyznać się do uśmiechu.